در قرار منع تعقیب دلیلی بر ارتکاب جرم یا انتساب جرم به متهم وجود ندارد.
قرار منع تعقیب در دو مورد ذیل صادر می گردد:
عمل ارتکابی جرم نباشد؛ به این معنی که عنوان ادعا شده در قوانین جرم شناخته نشده باشد (مانند عدم پرداخت مهریه که در قوانین جرم انگاری نشده است) یا اینکه عنوان ادعایی جرم باشد، اما یکی از عناصری که در قانون شرط تحقق جرم دانسته شده مفقود باشد مانند اینکه «الفـ» متهم به سرقت اتومبیل باشد، ولی مشخص شود اتومبیل ربوده شده متعلق به «الفـ» است که، چون سرقت به معنی ربودن مال غیر است و در اینجا مال، متعلق به «الفـ» است لذا سرقت اتفاق نیفتاده و قرار منع تعقیب صادر می‌شود.
ادله کافی برای انتساب جرم به متهم وجود نداشته باشد؛ به این معنی که جرمی اتفاق افتاد باشد، ولی دلیل کافی بر اینکه متهم این جرم را انجام داده وجود نداشته باشد مانند اینکه «الفـ» به قتل رسیده و مقام قضائی اطمینان به تحقق قتل داشته و «ب» متهم به قتل باشد، ولی مقام قضایی دلیل کافی مبنی بر اینکه «ب» قاتل است را در دست نداشته باشد.
تفاوت قرار منع تعقیب و موقوفی تعقیب
در قرار منع تعقیب دلیلی بر ارتکاب جرم یا انتساب جرم به متهم وجود ندارد، ولی در قرار موقوفی تعقیب مقام قضائی بدون توجه به اینکه رفتار ارتکابی جرم است یا نه و صرفنظر از اینکه متهم مرتکب جرم شده یا نه به دلیل اینکه قانون گذار ادامه تعقیب متهم را جایز ندانسته است قرار موقوفی تعقیب صادر می‌کند.
شباهت و تفاوت قار منع تعقیب با حکم برائت
هم قرار منع تعقیب و هم حکم برائت زمانی صادر می شود عمل ارتکابی جرم نباشد یا ادله کافی برای انتساب جرم به متهم وجود نداشته باشد. اما تفاوت این دو مورد در این است که قرار منع تعقیب در مرحله تحقیقات مقدماتی (اعم از اینکه این مرحله در دادسرا یا دادگاه انجام شود) صادر می شود، اما حکم برائت در مرحله رسیدگی در دادگاه صادر می شود.