در عقد ضمان، پس از وقوع عقد، ذمهی مدیون اصلی (مضمون عنه) بری میشود و فقط ذمه ضامن در مقابل طلبکار (مضمون له) مشغول می شود .

اگر بخواهیم به تعریف ضمان در موضوع ماده ۴۰۳ تا ۴۱۱ قانون تجارت، بپردازیم می توان گفت؛ ضمانت عقدی است که به موجب آن شخصی «ضامن» در برابر طلبکار «مضمون له» و با موافقت او دین دیگری «مضمون عنه» را برعهده میگیرد.

انواع ضمان

     نقل ذمه

    ضم ذمه: عرضی (تضامنی)

    طولی (وثیقه ای)

ضمان نقل ذمه به چه معناست؟

در عقد ضمان، پس از وقوع عقد، ذمهی مدیون اصلی (مضمون عنه) بری میشود و فقط ذمه ضامن در مقابل طلبکار (مضمون له) مشغول می شود = به عبارت دقیقتر دین از مدیون اصلی به ضامن منتقل میشود. در قانون مدنی طبق ماده ۶۹۸ و در قانون تجارت طبق ماده ۴۰۳ ضمان نقل ذمه را به عنوان اصل پذیرفتهاند.