دعاوی طاری کلا در ۴ دسته تقسیم می شود:

  دعوای اضافی

 دعوایی است که خواهان دعوای اصلی بر علیه خوانده دعوای اصلی اقامه می کند. در برخی از دادرسی ها احتمال دارد خواهان بعد از مطالبه خواسته اصلی، خواسته دیگری را مطالبه نماید. بنابراین بهترین چاره آن است نسبت به افزایش خواسته اقدام نماید. ولی گاه ممکن است که خواسته دوم خواهان با خواسته اولیه دارای منشا واحدی نباشند، یا اینکه دارای منشا واحد بوده ولی ارتباط کاملی با یکدیگر نداشته باشند. در این شرایط خوانده می تواند با تقدیم دادخواست، نسبت به اقامه دعوای اضافی اقدام نماید.

 دعوای متقابل

 دعوایی است که خوانده دعوای اصلی بر علیه خواهان دعوای اصلی اقامه میکند. در این دعوا خوانده دعوای اصلی خواهان دعوای تقابل» نامیده می شود و خواهان دعوای دعوای اصلی، خوانده دعوای تقابل» نامیده می شود.

دعوای ورود ثالث

 دعوایی است که شخص ثالث بر علیه خواهان با خوانده دعوای اصلی، یا هر دوی آنها، اقامه می نماید.

 دعوای ورود ثالث خود بر دو دسته تقسیم می شود:

 الف) دعوای وارد ثالث اصلی: در این دعوا ثالث برای خود مستقلا حقی قائل است؛ برای مثال الف، دعوایی را به خواسته مطالبه یک دستگاه اتومبیل از بابت تحویل مبیع بر علیه ب اقامه کرده است؛ و در «ج» با اطلاع از جریان چنین دعوایی با اعتقاد بر اینکه اتومبیل مال اوست و به طور امانی در بد «ب» بوده است، دعوای ورود ثالث با خواسته تحویل اتومبیل از بابت استرداد مال امانی را اقامه نموده و وارد دعوا می شود.

 ب) دعوای وارد ثالث تبعی: در این نوع دعوا وارد ثالث برای خود مستقلا حقی قائل نیست. بلکه خود را در محق شدن یکی از اصحاب دعوا ذینفع می داند. مثال: شخص «الف» حق ارتفاقی را از شخص «ب» که موضوع آن حق عبور و مرور از ملک وی می باشد به موجب قرارداد دریافت کرده است. (ارتفاق قراردادی) شخص «ج» با اعتقاد بر مالکیت بر ملک متصرفی «ب» (ارتفاق دهنده) دعوای خلع ید از ملک را بر علیه وی اقامه می نماید. «الف» متوجه این مساله است که اگر «ج» در این دعوی پیروز شود و ملک را از چنگ «ب» در آورد، به تبع آن، حق ارتفاق وی نیز منتفی است. به همین دلیل برای قوی کردن کفه ترازو به نفع «ب» به تبع او وارد دعوا می شود و ادله و دفاعیاتی را ارائه می دهد.

 دعوای جلب ثالث

 دعوایی است که خواهان با خوانده دعوای اصلی بر علیه شخص ثالث اقامه می نمایند. در دعوای جلب ثالث به خواهان دعوای جلب «جالب ثالث» و به خوانده دعوای جلب «مجلوب ثالث» گفته می شود. برای مثال «الف» با ادعای مالکیت بر ملکی، دعوایی به خواسته اعلام مالکیت و خلع ید از اعیانی، بر علیه «ب»، که متصرف ملک است اقامه می نماید. «ب» نیز در اولین جلسه دادرسی دادخواستی با عنوان جلب ثالث تقدیم دادگاه نموده و «ج» را که ملک را به او فروخته است به دادرسی جلب می نماید تا پاسخ دعوا را بدهد. در این دعوا «الف»، «خواهان دعوای اصلی»، با خوانده دعوای اصلی و در عین حال خواهان دعوای جلب ثالث» است و «ج» نیز خوانده دعوای جلب ثالث، است.

 برخی از اساتید اعتقاد دارند که دعوای جلب ثالث نیز به دو دسته: اصلی و تبعی تقسیم می شود، ولی در قانون به دعوای جلب ثالث اصلی اشاره نشده است. بنابراین ما نیز از پرداختن بدان خودداری می نماییم.

 شرایط دعاوی طاری

 شرایط ماهوی: برای اینکه بتوان به دعوای طرح شده همزمان با دعوای اصلی رسیدگی نمود و به عبارتی دقیق تر برای اینکه بتوان دعوای اقامه شده از سوی یکی از اصحاب دعوا یا ثالث را «طاری»دانست، بایستی یکی از شرایط ذیل وجود داشته باشد

 دعوای طاری با دعوای اصلی دارای منشا واحد» باشد. دعوای طاری با دعوای اصلی دارای ارتباط کامل باشد.

 نکته: نیازی نیست که هر دو شرط با هم وجود داشته باشد، بلکه اگر یکی از شروط حاصل شود کافی است که دعوای طرح شده طاری محسوب شود.